کودکیِ گم شده - م.شعر : مبهم ترین احساس ، تلخ ترین اشک

کودکیِ گم شده - م.شعر : مبهم ترین احساس ، تلخ ترین اشک

پنجره نیمه باز ، میخوابه زود خواهر....

ای کاش میخوابید ، کنار من مادر....!

رو میز رایانه ، مشق های مدرسه.....

لطفا بخواب نیما ، این دلهره بسه....

آروم نمیشم من ، روحم میترسه.....

تجربه کردم من ، تو کودکی خلسه....!

تو حیاطِ خونه ، صدای یک دعوا.....

کجا میری مادر ، نزار من و تنها.....

" گم شو پسر دیگه ، کلافه ام کردی....."

" بزرگ شدی دیگه ، واسه خودت مردی....." !

چه لحظه ی نحسی ، نمیگیره خوابم......

چراغا خاموشن ، من دستشویی دارم.....

پا نمیشه هیشکی ، اتاق سوت و کوره.....

این فاصله واسم ، عجیب خیلی دوره.......!

تو مدرسه دوستم ، گفت آقا اجازه.......

تف میکنه نیما ، این جا بی اندازه.....

" نمره هات که گنده ، تف میکنی تازه.....؟؟! "

این کشیده بچه ، دنیات و میسازه.....!!

بچگی نکردم ، حتی زنگ تفریح......

هر روز میکردن ، وسواسم و تشریح.....!

" بازم که دیر کردی ، کلاسه چه وقته...؟"

پات و بگیر بالا ، گوشه ی این تخته.......!

چه دردی کشیدم ، تو عمق دبستان.......

دنبال من اومد ، تا دبیرستان.....!

هِی بازی میکردم ، با لاله ی گوشم......

چرکین شده قلبم ، شبیه این جوشم....!

همیشه میگفتم ، من نمیام اُردو......

از ترس تمسخر ، و زل زدن ، هر دو....!

رسید سالِ آخر ، گرفتم من دیپلم....

عاقبت من شد ، نفهمیدم کِی گُم....!

خسته شده بودم ، پزشک شد راهم.....

اضافه شد باری ، روی کوله بارَم.......

دکتر بُریدم من ، تمام شده کارم.....

تو قفسه سینم ، آتش فشان دارم....!

" دو راه داری تو ، جا زدن یا دارو......."

" نیما بکن از دل ، اضطراب و جارو....." !

"درمانه قطعی نیست ، برای بیماری......

گریه بدون بهتر ، از لبخنده سیگاری.....!

بچسبون به قلبت ، وقتایِ بیکاری.....

تصاویر زیبا ، چون روزنامه دیواری......" !

این کودکی من بود ، سخت گذشت گرچه.......

خاک بازی حسرت بود ، واسم تویِ کوچه......!

اما شدم عاشق ، خوشحاله دفترچه.....

میبوسم من هرجا ، ببینم یه بچه......!

حذف شد از ذهنم ، چشم به در دوختن.....

چاره ی من این شد ، ساختن و سوختن.....!

روان پاک واسم ، مقدمه بُردن.....

هیشکی نخواهد باخت ، با دارو خوردن......

نیما ایرانی

کودکیِ گم شده - م.شعر : مبهم ترین احساس ، تلخ ترین اشک